Περιπλανώμενος εκπαιδευτικός: Αρθρο του Αθανάσιου Γρίβα Διευθυντή του 18ου Δημοτικού Σχολείου Αμαρουσίου και της Μαρίας Πεχλιβανίδου αναπληρώτριας εκπαιδευτικού.
Περιπλανώμενος εκπαιδευτικός
Του Αθανάσιου Γρίβα, Διευθυντή του 18ου Δημοτικού Σχολείου Αμαρουσίου και της Μαρίας Πεχλιβανίδου αναπληρώτριας εκπαιδευτικού
Από την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς μέχρι και σήμερα, καθημερινά δίνεται έδαφος σε σκέψεις σχετικές με το επάγγελμα του παιδαγωγού. «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» ήταν τα αποτυπωμένα λόγια της δασκάλας μου, μιας γυναίκας έμπνευσης για εμένα, κατά την αποφοίτησή μου από το δημοτικό σχολείο.
Ξεκινώντας με ένα απόσπασμα του ομώνυμου βιβλίου του Λεό Μπουσκάλια βλέπουμε ότι: «Αν κοιτάξουμε τη λέξη παιδαγωγός θα βρούμε μέσα της το ρήμα ‘άγω’ που σημαίνει οδηγώ, κατευθύνω. Αυτό ακριβώς σημαίνει, να καθοδηγείς, να νιώθεις ενθουσιασμό ο ίδιος, να καταλαβαίνεις τον εαυτό σου και να βάλεις αυτό το πράγμα μπροστά στους άλλους.».
Περιμένοντας αρκετά χρόνια, γεμάτα ζωντάνια, όνειρα, φιλοδοξίες, ανυπομονησία και αγωνία, κάποτε φτάνει για τους νέους εκπαιδευτικούς η έναρξη της καριέρας τους. Τα χρόνια περνούν με αλλαγές σχολείων κάθε χρόνο. Νέα μέρη, νέοι μαθητές, νέοι συνάδελφοι…όλα από την αρχή!
Στην καλύτερη περίπτωση, θα είσαι από τους «τυχερούς» και θα βρεθείς σε κάποια περιοχή της πόλης όπου διαμένεις, διανύοντας πολλά χιλιόμετρα καθημερινά. Αν όχι, βρίσκεσαι «κρεμασμένος» από τις ειδοποιήσεις των μέσων δικτύωσης, έχοντας το αυτοκίνητό σου φορτωμένο με όλο το νοικοκυριό, περιμένοντας να σου πουν, τελευταία στιγμή, τον προορισμό του ταξιδιού σου.
Και ξεκινάς να αποκτάς νέες εμπειρίες κάθε φορά, δημιουργώντας σχέσεις καρδιάς με τους μαθητές και τους ανθρώπους που γνωρίζεις. Στο τέλος της σχολικής χρονιάς, η ψυχή σου γίνεται κομμάτια, πρωτίστως για τους μαθητές που σε ρωτάνε αν θα σε ξαναδούν του χρόνου, κοιτάζοντάς σε κατάματα περιμένοντας μια θετική απάντηση, η οποία φυσικά δεν έρχεται ποτέ.
Σε δεύτερη μοίρα, έρχονται οι σχέσεις με τους συναδέλφους, όπου παρά την όση εκτίμηση μπορεί να υπάρχει, είναι φύση αδύνατον να διατηρηθούν στο πέρασμα των χρόνων. Στο πέρασμα αυτό θα βρίσκεσαι τη μια χρονιά σε ένα επαρκώς εξοπλισμένο σχολείο, με σχολικά είδη και τεχνολογικά μέσα που υποστηρίζουν τη διδασκαλία σου, ενώ την επόμενη, σε άλλο που δεν έχει όχι μόνο τα απαραίτητα χαρτικά, αλλά ούτε καν καλύπτει βασικές ανάγκες.
Βρίσκεσαι σε μια τάξη παγωμένη, χωρίς θέρμανση, με σπασμένο πάτωμα, επικίνδυνο για τους μαθητές σου, με τοίχους ξεφλουδισμένους που στάζουν από την υγρασία και τα παιδιά κουκουλωμένα να περιμένουν να κάνουν «μάθημα». Παρά τις όποιες δυσκολίες, είσαι εκεί και κάθε χρόνο τα καταφέρνεις, νιώθοντας εν τέλει θαυμασμό για τον εαυτό σου.
Τον επόμενο Σεπτέμβρη λες «κάθε πέρσι και καλύτερα». Νέες απαιτήσεις, νέοι τίτλοι. «Εργαστήρια δεξιοτήτων» για να μπει ταμπέλα σε κάτι που ήδη γινόταν χρόνια τώρα από δασκάλους που δούλευαν με όρεξη. «Διευρυμένο ολοήμερο πρόγραμμα», για να γίνει το σχολείο δεύτερο σπίτι των μαθητών, αφού εκεί πλέον θα περνούν πιο πολλές ώρες από ότι στο ίδιο τους το σπίτι με τις οικογένειές τους. Και καλείσαι για μια ακόμη φορά να ανταποκριθείς σε ένα σύστημα χωρίς παροχές για τη σίτιση των μαθητών, χωρίς χώρους διαμορφωμένους ειδικά για τη δημιουργική τους απασχόληση μετά τη λήξη της μελέτης τους.
Με το να τρέμεις να μη συμβεί κάτι σε εσένα ή κάποιον μαθητή, καθώς είσαι ο τελευταίος που έχει απομείνει στο σχολείο. Όμως όχι! Η λίστα με τις προτεινόμενες δραστηριότητες είναι υπέραρκετη για να καλύψει δυσκολίες τέτοιου τύπου. Η συνέχεια γνωστή στην πλειονότητα των συναδέλφων αναπληρωτών. Το τμήμα κλείνει, καθώς οι μαθητές αποχωρούν, αφού δεν αντέχουν το ωράριο και ο αριθμός τους πέφτει κάτω του ορίου. Κι εσύ περισσεύεις…
Για πρώτη φορά γίνεσαι ένα μπαλάκι που καλύπτει κενά. Η γνωστή ιστορία του Σεπτέμβρη γίνεται τακτική, αφού σε εβδομαδιαία βάση βρίσκεσαι ξανά «κρεμασμένος», αυτή τη φορά στο τηλέφωνο, περιμένοντας να σε ειδοποιήσει η πρωτοβάθμια σε ποιο σχολείο θα μεταφερθείς.
Αλλάζεις κάθε εβδομάδα σχολεία, μαθητές και συναδέλφους, χωρίς φυσικά να μπορείς να βάλεις τάξη ούτε και στην προσωπική σου ζωή. Ένα πιόνι… Το ερώτημα πλέον είναι:
Πώς να αγαπήσεις και να αγαπηθείς σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Πώς ορίζεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου σε αυτό το πλαίσιο, ώστε να γίνεις ο παιδαγωγός που ονειρευόσουν και να αποτελέσεις έμπνευση για τους μαθητές σου, όταν δεν προλαβαίνεις καν να αναπτύξεις τους απαραίτητους ασφαλείς δεσμούς μαζί τους; Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι σε αυτό το σύστημα κοιτάμε το δέντρο εθελοτυφλώντας για το δάσος.
Παρακολουθούμε άλλα κράτη να βελτιώνουν τα συστήματα παιδείας τους διαρκώς, ενώ εμείς οι αναπληρωτές γινόμαστε παιδιά ενός κατώτερου θεού, παίρνοντας μαζί και τους μαθητές μας. Ο μονόλογος του περιπλανώμενου αναπληρωτή δασκάλου θα κλείσει με ένα ακόμη απόσπασμα του Λεό Μπουσκάλια: «Αυτό που λείπει είναι το συναίσθημα.
Τα σχολεία είναι θλιβερά μέρη, χωρίς πνευματικότητα, που πνίγουν τα παιδιά και σκοτώνουν τη δημιουργικότητα και τη χαρά. Κι όμως θα έπρεπε να είναι τα πιο χαρούμενα μέρη του κόσμου, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να μαθαίνεις.».
Συνεχίζουμε λοιπόν, με την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, με πολύ συναίσθημα και σχολεία γεμάτα χαρά και σταθερότητα!
ΓΡΙΒΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Δ/ΝΤΗΣ 18 Δ.Σ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ
ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑ, ΠΕΡΙΠΛΑΝΟΜΕΝΟΣ- ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΡΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ
Δείτε επίσης
Πανελλήνιος γραπτός διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Για δημοσίευση σε ΦΕΚ η 2Γ/2022 Προκήρυξη-Πίνακας προσόντων
Παρακαλούμε μην παραλείπετε να αναφέρετε το especial.gr ως πηγή, με ενεργό link προς τη διεύθυνση https://www.especial.gr/periplanwmwnos-ekpaideutikos-arthro/ όταν αναδημοσιεύετε το περιεχόμενό μας.
